Opis (charakterystyka)
i wzorzec (standard) rasy

Koty tonkijskie to wspaniała rasa pochodząca z krzyżówek kotów syjamskich z kotami burmańskimi, co powoduje, że w różnym stopniu dziedziczą najlepsze cechy swoich przodków.
Arystokratyczny wygląd tych kotów, ich niezwykła inteligencja oraz rzadkość występowania w Europie skłoniły nas do podjęcia się hodowli i propagowania tej właśnie rasy kotów.

Pochodzenie

Dzięki eksperymentowi skrzyżowania kotów syjamskich z kotami burmańskimi powstał interesujący kot o oczach w unikalnym kolorze rozjaśnionego turkusu (akwamaryn). Koty tonkijskie pojawiły się na wystawach w 1965 r. W Polsce oficjalnie pojawiły się dopiero w 1996 r.

Wygląd

Odpowiednio do pochodzenia, koty tonkijskie są niezbyt duże. Mają muskularną budowę i harmonijne proporcje ciała. Ważą od 2,5 do 5 kg. Kocury są masywniejsze i większe od kotek. Na początku koty tonkijskie z wyglądu najbardziej przypominały koty tajskie („stary” syjam). Oczy tych kotów są skośne, pełne wyrazu i w kształcie migdałków. Jednym z podstawowych wymogów było to, aby oczy miały kolor akwamarynowy, jednak modyfikacje hodowlane przeprowadzone w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku wymusiły kompromis polegający między innymi na tym, że akwamarynowy kolor oczu przestał być obowiązkowy (szczegóły w zamieszczonym poniżej wzorcu rasy).
Poza zróżnicowaniem kolorów oczu, angielskie modyfikacje wyraźnie wysmukliły sylwetkę kota tonkijskiego, jednak podstawowe cechy określone przez wzorzec rasy nie uległy zmianie.
Zgrabne kończyny zachowują proporcjonalność do długości ciała, przy czym tylne są nieco dłuższe od przednich. Kształt głowy kotów tonkijskich przypomina lekko zaokrąglony klin. Futro jest krótkie, delikatne, miękkie, lekko połyskliwe i ściśle przylega do ciała. Tak, jak w przypadku kotów syjamskich i burmańskich, okrywa kotów tonkijskich jest pozbawiona podszerstka, a więc ogólnie koty tej rasy mają znikome wymagania pielęgnacyjne. Ponadto taki rodzaj włosa stosunkowo łatwo usuwa się z powierzchni tapicerowanych, czy dywanów.

Charakter

Wśród cech charakteru kotów tej rasy należy podkreślić ich ogromny temperament, ogromną odwagę, a jednocześnie spokój, czułość i przywiązanie do człowieka. Są to koty bardzo kontaktowe i z charakterem.
W kocie tonkijskim nastąpiło zrównoważenie syjama i ożywienie burmy.
Chętnie przebywają wśród ludzi i z zaciekawieniem witają gości wraz z opiekunem. Bardzo chętnie i twórczo uczestniczą w zabawie. Są skoczne i zwinne, a jednocześnie ostrożne. Nie zrzucają drobnych przedmiotów z pólek, nie dewastują mieszkań.

Koty tonkijskie szybko uczą się chodzenia na smyczy, a przy odrobinie cierpliwości i wyczucia stosunkowo łatwo można je nauczyć aportowania i wielu innych sztuczek.

Pielęgnacja

Rodzaj okrywy znacznie ułatwia pielęgnację. Posiadanie akcesoriów typu zgrzebełko lub grzebień nie jest konieczne.
Kota tonkijskiego (lub kotkę) wystarczy od czasu do czasu przetrzeć wilgotną lub suchą, szorstką ściereczką, co spowoduje usunięcie martwego włosa. Taki zabieg pozwala uniknąć pojawiania się kocich włosów okrywowych w różnych częściach mieszkania, przy czym z kotów tonkijskich „spada” ich stosunkowo niewiele.

Koty tonkijskie zasługują na to, aby je lubić, a najwięcej satysfakcji mogą sprawić tym wszystkim, którzy chcą mieć kota towarzyszącego, a nie leżącego.

Kot Tonkijski – wzorzec Rasy

Tułów

Średniej wielkości korpus łączy elegancję kotów syjamskich z krągłościami burmańskich. Tułów średniej długości wyposażony w dobrze rozwiniętą muskulaturę.
Nogi również średniej długości, łapy delikatne i owalne.
Ogon u nasady jest wyraźnie muskularny i zwęża się ku lekko zaokrąglonemu końcowi.

Głowa

Głowa ma kształt klina o łagodnie zaokrąglonych konturach, profil jest nieco falisty, wysokie kości policzkowe. Szczęka mocna. Pyszczek masywny i zaokrąglony, wyraźnie odsadzony, ale bez przesady. Patrząc z przodu forma głowy przypomina trójkąt równoboczny.

Uszy

Lekko pochylone ku przodowi uszy są duże i mają z lekko zaokrąglone wierzchołki. Są szeroko rozstawione i osadzone nieco na bokach głowy.

Oczy

Oczy duże. Górna powieka o konturze migdałka, dolna zaokrąglona. Osadzone lekko skośnie w kierunku krawędzi ucha. Kolor oczu, to jednolita, błyszcząca barwa akwamarynowa / jasny turkus – cecha charakterystyczna dla tej rasy.

Ze względu na linię angielską w 2010r. w WCF znowelizowano podejście do koloru oczu i obecnie rzecz ma się następująco:

Dla typu Mink(norka) – jednolita, błyszcząca barwa akwamarynowa / jasny turkus ›cecha charakterystyczna dla typu Mink

Dla typu Point – kolor niebieski

Dla typu Solid – kolor zielony do żółto-zielonego

Futro

Okrywa jest średnio krótka, delikatna, jedwabista i gęsta. Ściśle przylega do ciała.

Warianty kolorów

Rozszerzono również warianty kolorów i obecnie wygląda to następująco:

Naturalna norka – naturalna określa wariant oznak
Szampańska norka – szampańska oznacza wariant czekoladowy
Niebieska norka
Platynowa norka
Miodowa norka – miodowa oznacza wariant płowy.

Naturalny point
Szampański point
Niebieski point
Platynowy point

Naturalny solid
Szampański solid
Niebieski solid
Platynowy solid

Charakterystyczny jest widoczny na całym ciele połysk typowy dla norki.
W przypadku wszystkich barw, dolna część ciała jest nieco jaśniejsza od grzbietu. Kolor okrywy nie wykazuje pasów ani wzoru, oznaki są zazwyczaj równomiernie ciemniejsze i kontrastują z pozostałym obszarem.

Uwaga

W przypadku młodych zwierząt należy tolerować cień rysunku i ogólnie jaśniejszą barwę.

Ta rasa jest krzyżówką kota syjamskiego i burmańskiego. Zbyt duże podobieństwo kotów tonkijskich do ras pierwotnych jest niepożądane tak w umaszczeniu, jak i w typie.

 

Punktacja

Tułów	25 punków
Głowa	25 punków
Oczy	15 punków
Struktura futra	10 punków
Kolor futra i oznaki	20 punków
Kondycja	5 punków