Opis (charakterystyka)
i wzorzec (standard) rasy
Koty rasy Devon Rex tak samo jak Cornish rex swoją nazwę zawdzięczają okrywie, która jest niezwykle podobna do futerka królika rasy Rex. Obok obu tych ras nikt nie przejdzie obojętnie.
Dzięki sporej głowie, wielkim uszom, wyrazistym oczom, kędzierzawej okrywie oraz uśmiechniętej mordce zawsze wzbudzają zainteresowanie. Przy tym wszystkim są dostojne i mają doskonały charakter.
Tak jak korniszony powstały w wyniku naturalnej mutacji i są do nich podobne tylko na pierwszy rzut oka. Po bliższych „oględzinach” można zauważyć, że mają inną strukturę sierści i inną budowę głowy. Prawdopodobnie reksy dewońskie i kornwalijskie nawet nie są ze sobą spokrewnione.
Rasę Devon Rex wyhodowano w Anglii. Cała historia zaczęła się w 1960r, kiedy pewna Angielka dokarmiająca bezdomne koty na terenie nieczynnej kopalni cynku zauważyła wśród nich kocura o pofałdowanej sierści, a niedługo potem w miocie jednej z kotek znalazł się dymny kotek, którego futerko było podobne do tego, które wcześniej zauważyła u nietypowego kocura. Wspomniana opiekunka kotów zabrała go do domu i nadała mu imię Kirlee.
Kocurek miał wygląd skrzata, a gdy wyrósł okazało się, że poza charakterystycznym futrem i szeroką czaszką miał również znakomity charakter. Jego opiekunka podejrzewając, że to może być Cornish Rex skontaktowała się z hodowczynią tejże rasy i obie panie postanowiły skrzyżować swoje koty. W miocie nie było ani jednego kociaka z falistym futerkiem. Należało więc wyciągnąć wniosek, że Kirlee nie jest korniszonem. Jego opiekunka zdecydowała się na eksperymenty ze zwykłymi kotkami domowymi. W kolejnych miotach zdarzały się kocięta z kędzierzawym futerkiem, a gdy eksperymentatorka zdecydowała się na skrzyżowanie ojca z córką, wszystkie kociaki w miocie miały pofalowaną okrywę.
W późniejszych czasach zdecydowano się urozmaicić rasę Devon Rex krzyżując ją z kotami burmańskimi i brytyjskimi. Reksy dewońskie zaczęły się pojawiać na angielskich wystawach od roku 1965, a w 1967 zostały uznane za odrębną rasę przez GCCF.
Idealny Devon Rex powinien mieć bardzo krótką, falistą i miękką sierść, ale mogą również występować włosy ościste. Wąsy i brwi powinny być także poskręcane i krótkie lub o średniej długości. Do hodowli dopuszcza się wszystkie kolory z dowolną ilością białego. Głowa powinna być krótka, w kształcie klina, policzki odstające, mordka krótka z mocnym podbródkiem, nos krótki z wyraźnym stopem, a czoło przechodzące w płaską czaszkę. Oczy dewonów są duże o kolorze czystym i błyszczącym, w kształcie migdałków i muszą być szeroko rozstawione. Zewnętrzne krawędzie oczu powinny być skierowane ku nasadzie uszu, które muszą być duże wysoko osadzone, z zaokrąglonymi końcami i pokryte delikatnym owłosieniem. Ciało dewonów jest mocne i muskularne, choć sprawia wrażenie delikatnego. Szeroka pierś jest wysunięta do przodu, szyja długa i szczupła, a ogon długi, cienki, szpiczasto zakończony i dobrze owłosiony. Niepożądana jest wąska głowa. Jako błąd traktuje się również brak muskulatury lub zbyt krępe ciało oraz zbyt wysokie osadzenie uszu, czy krótki nieowłosiony tudzież zbyt owłosiony ogon, jak również niepokręconą lub odstającą sierść. W dotyku dewony są nieco bardziej szorstkie niż korniszony.
Koty tej rasy są w pełni ukształtowane dopiero w wieku ok. 3 lat. Dewony doskonale funkcjonują wśród innych zwierząt, ale na pierwszym miejscu zawsze stawiają człowieka, a pod względem charakteru znakomicie nadają się do hodowania w mieszkaniach. Bardzo przywiązują się do swoich opiekunów i są wyjątkowo przymilne. Są zwierzętami obdarzonymi dużą inteligencją i energią. Prawdopodobni to jedyna rasa kotów, które pokazują radość merdając ogonem.
Ponadto, dewony to bardzo zdrowa rasa i nie można w ich przypadku mówić o obciążeniach genetycznych.
Wzorzec Rasy Devon Rex
Wzorzec (standard)
| Tułów | Tułów średniej wielkości i średniej długości. Jest dobrze umięśniony i można poczuć, że jest silniejszy i cięższy niż można by sądzić po wyglądzie. Klatka piersiowa jest dość szeroka o zaokrąglonym profilu. Kończyny kota są szczupłe, łapy drobne w kształcie owalnym. Ogon długi. Przebiega od subtelnej nasady do lekko zaokrąglonego końca. |
| Głowa | Głowa jest krótka i szeroka. Kontury kanciaste i wyraziste. Wyraźne kości policzkowe są szeroko osadzone. Profil z wyraźnym stopem, mordka krótka. Silna szczęka i podbródek. |
| Uszy | Uszy są bardzo duże i wysoko osadzone. Szerokie u nasady z lekko zaokrąglonymi wierzchołkami. |
| Oczy | Oczy są duże, owalne i szeroko rozstawione. Kolor oczu powinien być jednolity i harmonizować z barwą okrywy. |
| Futro | Przez brak wierzchniej okrywy futro jest krótkie, delikatne i pofałdowane. Wibrysy i mordki i oczu są krótkie i poskręcane. |
| Warianty kolorów | Uznaje się wszystkie kolory oraz oznaki, a ich opisy znajdują się na ogólnej liście barw. |
| Błąd | Łyse miejsca są poważnym błędem. |
Punktacja
| Tułów | 30 punków |
| Głowa | 35 punków |
| Struktura i kolor okrywy |
30 punków |
| Kondycja | 5 punków |